Leven en groeien in Frankrijk
“Na schooltijd fiets ik met de kinderen naar de paardenboerderij, bij een laagstaande zon die de hemel rood kleurt en ons gunstig gezind lijkt voor alle dagen die komen. Het aanhoudende mooie weer vormt onze oase in de woestijn, de fata morgana die de winter op afstand houdt.’
“De Vogezen die ik sinds onze verhuizing dagelijks in de verte zie, zorgden voor een kennismaking vanop afstand die voelbaar ontoereikend was. Midden augustus kan het verrassend koud zijn op de bobsleepiste van Le Markstein.’
In de zomer van 2010 verruilt An met haar man en drie jonge kinderen het vertrouwde België voor het veelbelovende Frankrijk. Op zoek naar een minder hectisch bestaan, voelt het spannend om een andere wending aan het leven te geven en iets nieuws op te bouwen. Maar past geluk in een verhuisdoos? En wat doe je als plotseling niet alles gaat zoals gepland? Een kindje verliezen na 20 weken zwangerschap voelt als een krachtige tsunami die alles onderuit haalt.
“Vaste grond’ vertelt over die eerste jaren. Want de verhuizing vormt een keerpunt, in meerdere opzichten.
Deze inkijk in hun Franse leven vormt een warme getuigenis over het aftasten en verleggen van de eigen grenzen, over het evenwicht en houvast dat ieder mens altijd zoekt.
An Vander Elst (1973) droomde als jong meisje zeker niet van andere landen. Ze hield van het bekende en legde graag alles zo vast in haar dagboeken. Toch woont ze nu al vele jaren met haar gezin in Frankrijk. Op haar blog “Bazelavontuur’ schrijft ze openhartig over alle kleine en grote zaken in haar nieuwe leven en dat van haar gezin.
