Waar de wind waait

[RECENSIE]

Nick Hunt kan schrijven! Hij boeit vanaf de eerste zinnen in dit boek waarin je je bewust wordt van de betekenis, de magie van wind. Niet alleen weet hij boeiende geschiedenissen op te halen uit (oude) Europese culturen waar de wind een rol heeft gespeeld. Hij brengt die geschiedenis ook tot leven in zijn wandeltochten waarin hij zelf op zoek gaat naar die wind, daarbij tegenslagen en gevaar trotserend.

Vertaling uit het Engels door Paul van der Lecq

Hunt heeft talloze ontmoetingen met bewoners, geografen en meteorologen. Aldus verzameld hij aanwijzingen of hij op de goede weg is. Is de windrichting goed, is het niet te koud of juist te warm, te vochtig.
Wat nog het meest tot de verbeelding spreekt zijn de verhalen waarin de lokale bevolking heeft leren leven mét de wind, met de ziektes en het onheil dat het kan brengen. Maar evengoed ook geluk en voorspoed.
Naast zijn persoonlijke indrukken brengt hij elke ‘wind’ tot leven met fabels, anekdotes en verhalen uit literaire bronnen. Waar de wind waait laat zien hoe mens, natuur en wind met elkaar versmelten en onderdeel wordt van de cultuurgeschiedenis. Dat dit niet overdreven is bewijst misschien wel het bestaan het Museo della Bora, een museum van de wind in Triëst. Een verzameling curiosa met als hoogtepunt een vitrine met 150 flesjes met ‘gevangen winden’ uit alle windstreken.

Hunt is een eigenzinnige ‘storm-chaser’ die geen tegenslag uit de weg gaat. Elk verhaal begint met een reis naar het gebied waar hij hoopt op een ‘ontmoeting’ met de storm. Want ondanks zijn goede voorbereidingen weet hij niet wanneer hij zal komen. Elk briesje, elk zuchtje wind brengt hoop. Als dan eindelijk de wolken samenballen en het licht langzaam dooft dan laat hij je intens mee huiveren.

Nick Hunt (1981)

[Eric van der Wal]