Voor het eerst gepubliceerd op Perfecte Buren.
Recensent Silke.
Romans gebaseerd op waargebeurde historische feiten zijn mijn favoriet genre. Maar toch lees ik het niet zo vaak omdat ik er ook zeer kritisch in ben. Ontdek ik een foutje, iets wat onrealistisch is of een historische onjuistheid (rekening houdende met de vrijheid van de auteur om de feiten aan te vullen met zijn eigen fantasie), knap ik er onmiddellijk op af en ben ik enorm teleurgesteld. Toen ik de achterflap van De roos van Napoleon las was ik direct gefascineerd door de originele invalshoek. Uit onze geschiedenislessen van op school weten we allemaal wel wie Napoleon Bonaparte was. Maar wie was de vrouw die aan zijn zijde stond en hem steunde? Wie was zijn Joséphine? Bovendien was het boek geschreven door een voor mij nog onbekende Nederlandstalige auteur. Soms mogen we alle vertaalde literatuur even opzij leggen, we vergeten maar al te vaak dat de Nederlandstalige boekenmarkt ook heel wat kwaliteitsvolle werken te bieden heeft.
1790, Marie-Joséphe-Rose Tascher de la Pagerie of ook wel Marie-Rose de Beauharnais leeft op Martinique ver weg van de man met wie ze een ongelukkig huwelijk heeft, namelijk Alexandre de Beauharnais. Alexandre verblijft nog in Parijs samen met hun zoon Eugène. Wanneer er op Martinique slavenopstanden uitbreken, ziet Marie-Rose als enige uitweg terugkeren naar Parijs. Wanneer ze aankomt samen met haar dochter Hortense en Euphémie, haar vriendin alsook voormalige slavin, vindt ze de stad in rep en roer. De Franse Revolutie is volop aan de gang en alle voorstanders van het koningshuis worden in gevangenissen opgesloten. Plots wordt ook Marie-Rose opgepakt omdat men haar ervan verdenkt koningsgezind te zijn. Ze wordt opgesloten in de gevangenis in afwachting van de guillotine. Het leven is daar erbarmelijk en ze beleeft er enkele moeilijke maanden. Ze blijft vechten want ze wil haar kinderen terug zien en hun een goed leven bieden. Alles wat ze doet staat in het teken van hen.
In tussentijd werkt de jonge militair Napoleon Bonaparte zich meer en meer op. Maar hij is ook een beetje wanhopig op zoek naar de liefde. Zal hij deze wel kunnen vinden in deze moeilijke tijden of zal hij moeten toegeven aan de eisen van zijn moeder door zijn schoonzus te huwen?
De roos van Napoleon heeft een interessante invalshoek, zeker als je het dan nog eens plaatst in het tijdsbeeld waarin het verhaal zich afspeelt. De achttiende eeuw was een mannenwereld. Vrouwen zorgden dat hun man goed voor de dag kwam en de nodige politieke connecties konden onderhouden. Verder stonden zij maar wat aan de zijlijn mee te kijken. Ook in de meeste geschiedenisboeken uit die periode gaan mannen met de hoofdrol gaan lopen: zij voerden oorlogen en revoluties. Maar hoe zat het nu met de vrouwen, wat deden zij en hoe keken zij naar de wereld.
Jacobine van den Hoek heeft hierop met De roos van Napoleon een mooi antwoord gegeven. Het verhaal zelf intrigeert wel omdat we van zowel Napoleon als van Joséphine bepaalde karaktertrekken leren kennen en zien hoe zij naar de wereld rondom hen kijken. Het boek boeide mij vanaf de eerste pagina. Mede omdat het op Martinique begint en de geschiedenis over slavernij kort aanraakt. Ik zat er dan ook onmiddellijk helemaal in verdiept. Wanneer het zich verplaatste naar Parijs werd het nog interessanter. Meestal wordt de Franse Revolutie verteld vanuit het perspectief van de revolutionairen, maar ook hier weer die bijzondere invalshoek: deze van de adel. Bovendien komt niet alleen Joséphine aan het woord, af en toe in korte hoofdstukjes vertelt Napoleon over zijn bekommernissen. Ik vond het fijn om hem als het ware persoonlijk te leren kennen met al zijn gekende bizarre trekjes. Opmerkelijk is hier dat de auteur er in slaagt om niet in herhaling te vallen met feiten die we allemaal wel kennen over deze bijzondere man zoals zijn veldslagen en veroveringsdrang.
Jacobine van den Hoek hanteert een vlotte, eenvoudige schrijfstijl waardoor geschiedenis toegankelijk gemaakt wordt voor een breed publiek. Het is altijd positief wanneer je bij een onderhoudende roman ook iets opsteekt. Voor mij was het verhaal iets te geromantiseerd, maar dit nam niets weg van de aangename positieve leeservaring. Misschien ben ik gewoon niet zo romantisch.
De roos van Napoleon was voor mij een positieve eerste kennismaking met het werk van Jacobine van den Hoek. Ik ben al benieuwd waarover haar volgende roman zal gaan, een vervolg op deze of een andere sterke vrouw die op de achtergrond speelde tijdens onze rijke Europese geschiedenis. 4 grote sterren.
Hier vind je de bestelgegevens van De roos van Napoleon
