‘Ik geloof dat er een wonder gebeurt in Wanda,’ schreef Marguerite Duras over de enige film die de Amerikaanse actrice Barbara Loden ooit schreef en regisseerde. ‘Normaal gesproken is er een afstand tussen uitbeelding en tekst, onderwerp en handeling. Hier is die afstand compleet uitgewist.’ Misschien komt het door dit ‘wonder’ – het schijnbaar verdwenen onderscheid tussen fictie en feit – dat Wanda (1970) een cultklassieker is geworden en dat kunstenaars als Isabelle Huppert, Rachel Kushner en Kate Zambreno erdoor gefascineerd zijn. Voor de schrijfster Nathalie Léger vormden de mysterieën van Wanda het begin van een obsessieve zoektocht over continenten, in archieven en door de mijnstadjes van Pennsylvania – allemaal om dichter bij de film en degene die hem gemaakt heeft te komen.
Aanvulling op het leven van Barbara Loden, dat zich ergens tussen biografie en autobiografie, filmkritiek en anekdotiek in bevindt, is een schitterende beschouwing over kennis en zelfkennis, over leven en kunst, over waarheid en verbeelding.
