Van 1985 tot 1999 tekende Annie Ernaux het leven in een willekeurige groeistad net buiten Parijs op in haar dagboeken. Zo’n voorstad die in een paar jaar tijd uit de grond is gestampt, en waar geen volwassen mens geboren is, waar iedereen ergens anders vandaan komt. Een voorstad met flatgebouwen, winkelcentra, een kale straat met losstaande villaatjes, en een metroverbinding met Parijs.
Ernaux keek wat de kinderen voor spelletjes deden aan de voet van de flats, luisterde naar wat mensen in de metro tegen elkaar zeiden, observeerde het gedrag van mensen in de supermarkt en legde de tekst van de graffiti vast, die de dag erna verwijderd zou worden.
Met deze verzameling momentopnames legt ze de vinger op de realiteit van een tijdperk. Ze legt die realiteit vast op een bijna fotografische manier, en komt juist daardoor meer over zichzelf te weten dan met een introspectief dagboek had gekund.
