Gevangene van een blik
In 1926 vestigt de twintigjarige Dora Maar zich in Parijs, vastbesloten om naam te maken als surrealistisch fotografe.
Alicia Dujovne Ortiz beschrijft in Dora Maar, gevangene van een blik een heel tijdperk dat loopt van Cocteau tot Lacan. Op haar meeslepende psychologische zoektocht laat ze dit boek terloops een belangrijke groep avant-gardekunstenaars en grote geesten de revue passeren, en schetst ze het intieme portret van een vrouwelijk icoon dat steeds mysterieus blijft en aan wie de hedendaagse kunstkritiek eindelijk de rol geeft die haar toekomst.
Tot de verbeelding sprekende biografie van Dora Maar (1907-1997): surrealistisch fotografe, o.a. muze van Man Ray en bovenal minnares van Picasso. Met grote betrokkenheid, een enorm inlevingsgevoel en een analytische blik heeft de auteur het roerige leven van de (op de doeken van Picasso) ‘huilende vrouw’ in beeld gebracht. Op soms een enigszins surrealistische wijze beschrijft zij de kunstwereld ten tijde van het interbellum en laat daarbij een (te) grote groep avant-garde kunstenaars en geestverwanten de revue passeren (o.a. Georges Bataille, Paul Eluard, Brassai). De obsessie van toen, het oog, blijkt een terugkerend element in de biografie. Tijdens het leven van de ‘gevangene van een blik’ draaide het niet alleen om het kijken, maar vooral ook om het bekeken worden. En om de grens tussen waarheid en illusie. De auteur maakte dan ook gretig gebruik van (onbewijsbare) psychoanalytische uitspraken, astrologische interpretaties en allerlei rijke associaties. De linken en betekenissen lijken eindeloos en vereisen oplettendheid van de lezer. Met zwart-wit beeldmateriaal in het midden van het boek en een bibliografie en personenregister achterin.
Drs. J.M.L.E. de Koning
