Zowel in het algemeen als in het bijzonder vond ik het een vergissing om de kat te doden toen je me vertelde over je plannen met het lijk. Het was al april, we woonden er inmiddels zes maanden. De fonkelnieuwe huizen blonken in de natte zon, de zonnepanelen glinsterden op de daken en een dicht gazon groeide aan weerskanten van de doodlopende straat. Je was mee naar buiten gekomen terwijl ik onder het keukenraam de goudsbloemen verpotte. Om mijn getuinhandschoende vingers dartelden de bladeren, met daartussen de gezwollen knoppen, die op openbarsten stonden onder drang van de bloem.
Met Viviane Élisabeth Fauville debuteerde Julia Deck in 2012 succesvol bij het prestigieuze Les Éditions de Minuit. In 2016 publiceerde Uitgeverij Vleugels deze titel in een vertaling van Katrien Vandenberghe en Lidewij van den Berg (Europese Literatuurprijsnominatie, uitverkocht). Na Le triangle d’hiver en Sigma kwam in 2019, nog steeds bij Minuit, Decks vierde roman uit, Propriété privée, dat nu onder de titel Een huis dat van ons is verschijnt als tweede in het Nederlands vertaalde roman van Julia Deck.
Ook Propriété privée werd in Frankrijk bijzonder goed ontvangen. Een Parijs stel van middelbare leeftijd (hij neiging tot lethargie, zij werkzaam in stadsplanning en -reorganisatie) koopt een woning in een kleinschalig milieuvriendelijk bouwproject aan de rand van Parijs. Maar hebben ze in dat eigen huis nog een eigen leven? Genadeloos geestig roert Julia Deck actuele thema’s aan. Meer dan ooit blinkt ze uit in snedigheid, vaart en scherpte van formulering.
