De even erudiete als kribbige auteur van Het treintje van de weemoed, die zoals de lezer zich zal herinneren een jaar nodig had voor een wandeling van niet meer dan vijfendertig kilometer lang, gaat in Gewoon doorlopen, er is niets te zien wederom op zoek naar dingen die er allang niet meer zijn of die er gewoonweg nooit waren. ‘Al jarenlang is ploeteren door onopgemaakte velden mijn hartstocht,’ bekent de auteur openhartig. Droom, verbeelding en werkelijkheid zijn onontwarbaar verweven in de verhalen van Rudolf Bakker. Geen wonder dat hij zich opwindt over de toeristische hoempapa die de sereniteit van het land van de katharen dreigt te verstoren: ‘Zijn er al borden in de buurt van Weimar waarop te lezen staat: “U bent hier in Buchenwaldland”?’ Steeds weer hoopt Bakker op een ontmoeting met het mooie en het goede in de wereld, en wil hij de geschiedenis beleven als een romanticus steeds weer komt hij van een koude kermis thuis. Maar ondertussen is de lezer veel wijzer geworden door zijn met verve vertelde verhalen over de Franse landschappen van zijn dromen. […Altijd weer Frankrijk Dit boek wordt een klassieker. – Reizen over Provence & Côte d’Azur
