Toen Het leven een gebruiksaanwijzing – door Italo Calvino geroemd als ‘de laatste grote gebeurtenis in de geschiedenis van de roman’ – in 1978 verscheen werd het direct bekroond met de Prix Médicis. En in 1995, het jaar waarin de Nederlandse vertaling voor het eerst verscheen, werd het door de verzamelde Vlaamse en Nederlandse kritiek uitgeroepen tot het beste boek van dat jaar.
De roman is een magistraal literair vlechtwerk van de bizarre levensverhalen van bewoners in een groot oud flatgebouw in Parijs. Excentrieke miljonairs, croupiers, moordenaars, necrofiele schilders, televisieproducenten, danseressen, kamermeisjes en coureurs passeren de revue. Maar hoe uitzonderlijk die personages ook mogen zijn, het is de banale, nooit ondervraagde, alledaagse werkelijkheid die Perec op minutieuze wijze beschrijft en onder de loep neemt, en die deze roman zo bijzonder maakt.
Dit is een boek van wanhoop, liefde en verraad, een ‘wonderbaarlijk compleet boek’ dat een heel nieuw beeld van de wereld geeft en geschreven is door een auteur die vaak in één adem genoemd wordt met literaire grootheden als Joyce, Nabokov en Borges.

Zie ook: Manet van Montfrans monografie: Georges Perec, een gebruiksaanwijzing