Het weeshuis

[RECENSIE]

Het verhaal komt kalm en ingetogen op gang.
Inspecteur Lucie Henebelle uit Lille krijgt een telefoontje van een cinefiele ex-vriend, die na het kijken van een geheimzinnige film, net bij een verzamelaar gekocht, stekeblind in het ziekenhuis belandt.  Tegelijkertijd worden er in het dorp Notre-Dame-de-Gravenchon, op een uurtje van Rouen, tijdens werkzaamheden vijf lijken opgegraven: alle vijf mannen, alle vijf ernstig verminkt, de oogbollen uitgeschept, de schedel doorgezaagd, de hersenen verwijderd, en – blijkbaar om identificatie van de slachtoffers te voorkomen – zijn de handen afgehakt en tanden en kiezen op groffe wijze uit de kaak gebeiteld. ‘Profiler’ Sharko wordt er op afgestuurd, die ondanks zijn paranoide schizofrenie (jawel!) blijkbaar nog prima functioneert, al doen zijn wanen hier en daar wat kolderiek aan.   

Nadat er bij de blinde, filmverzamelende ex-vriend wordt ingebroken en de filmrestaurateur Claude Poignet, waar Lucie het enge filmpje ter analyse had afgegeven, op weerzinwekkende manier wordt vermoord, is het verband tussen beide zaken duidelijk. Want ook bij Poignet, zijn naast andere verminkingen de beide oogbollen verwijderd. Enucleatie als je het sjiek wilt zeggen.
Stukje bij beetje wordt het raadsel onsluierd door de verbeten speurders Hennebelle en Sharko: in Frankrijk, in Canada, in de Verenigde Staten en in Egypte dat ooit het toneel was van een internationale cover-up toen ook daar verminkte lijken, van meisjes dit keer, werden gevonden.

Een en ander wordt verhaald in een vlotte schrijfstijl, soepel vertaald door Richard Kwakkel.
Het is duidelijk dat de schrijver een heleboel research heeft gepleegd, naar de cinematografie, het subliminale, massahysterie, het schandaal uit de jaren vijftig van de vorige eeuw rond het lot van de Canadese Duplessis-wezen en de geheime MKultra onderzoeken van de CIA naar een mind control programma.
De ontrafeling van het mysterie wordt een macabere hutspot, gebaseerd op historische feiten en complottheorieen. Uiteindelijk worden de gepleegde moorden opgelost, waarbij er ook nog eens koppen zullen gaan rollen in de hoogste regionen van geheime diensten.
Intussen hebben de beide speurders Sharko en Hennebelle elkaar gevonden. Tussen hen is iets moois ontstaan, maar dat kan natuurlijk niet in een boek waarin gestreefd wordt naar de overtreffende trap van gruwelijk.
Hennebelle wordt getroffen daar waar ze het meest kwetsbaar is.

Van mij had het allemaal wel een onsje minder gemogen.

Franck Thilliez (1973) werkt in de informatietechnologie. Hij woont met zijn gezin in Pas-de-Calais, Noord-Frankrijk. Het gruwelhuis was zijn Franse en zijn internationale doorbraak. Het boek werd genomineerd voor belangrijke thrillerprijzen: de Grand Prix RTL-Lire; de Prix des Lectrices ELLE 2006. Door de SNCF (Franse Spoorwegen) is Thilliez onderscheiden met de Prix du Polar 2006

Lucy Engelen