Margarida leefde ‘in de tussentijd van een deur die opengaat en weer dicht’ (zoals het staat in het gedicht van Samuel Beckett, dat ook het titelvers van dit boek bevat). Net toen haar leven en haar werk openbloeiden, moest ze vechten tegen borstkanker, eerst als vrolijk soldaatje dat vertrouwen had in een goede afloop, daarna doodsbang voor de heftigheid van de aanval, maar tot op het eind strijdend voor schoonheid.
‘Kostbaar ogenblik, ik zie je’ is het verhaal van een vriendschap die haar hoogtepunt bereikt in de nabijheid van de dood. Margarida stuurt de vertelster dagelijks lucide berichten van het front, haar vriendin beantwoordt die elke ochtend met een ingesproken gedicht. Door de nabijheid van het einde leven ze allebei in het zuivere ogenblik, een moment dat groeit en weldra het hele bestaan omvat. Zo ontstaat allengs een verhaal, vanaf Margarida’s Portugese kindertijd en de emigratie van haar ouders over haar liefde voor klanken, woorden en taal, de mensen die ze beschermt, haar creaties, tot de allesverwoestende tumor, het ziekenhuis, het gevecht, de angst. Herinneringen ook aan een tuin, de trouw van een hondje, Baudelaire en Jeanne Duval, de dakloze jongens die haar broers zijn geworden, de vogel die door Jacques Prévert werd getekend.
Het verhaal wordt telkens weer op gang gebracht door de woorden van Margarida. De vriendschap tussen beide vrouwen ademt een tomeloze liefde voor het leven uit. Een creatief, rijk gevuld leven dat Margarida met amper achtenveertig diende te verlaten, gekweld door helse pijnen, terwijl de artsen machteloos toekeken.
‘Kostbaar ogenblik ik zie je’ brengt hulde aan de vriendschap en aan de literatuur. We ontmoeten Beckett, Sylvia Plath, Emily Dickinson, Apollinaire, Fernando Pessoa en vele anderen. In een ontknoping, die het particuliere ontstijgt, krijgt het verhaal een universele dimensie: de ziekte als metafoor voor een doodzieke planeet. Waarbij goedheid en schoonheid hopelijk de duistere krachten kunnen bezweren.
