In 1883 vestigt Claude Monet (1840-1926) zich in het dorpje Giverny. De landschapsschilder verruilt daarmee zijn nomadenbestaan voor een teruggetrokken leven, waarbij hij zich volledig toelegt op het schilderen van zijn indrukwekkende tuin. Onverstoord en afgezonderd werkt hij jarenlang aan zijn magnum opus: een groot decoratief ensemble met als onderwerp de spiegelingen op het oppervlak van zijn waterlelievijver. Monet beschouwt deze Grandes Décorations als zijn nalatenschap, en schildert ter voorbereiding honderden doeken die hij niet verkoopt of exposeert. In 1926 sterft Monet als een gevierd kunstenaar, maar de postume openbaring van zijn schilderijen uit Giverny levert weinig positieve reacties op. Onder critici en kunsthistorici gelden de waterlelies als een zwak onderdeel uit Monets oeuvre, het werk van een oude blinde man. Mede dankzij een tentoonstelling in het huidige Kunstmuseum Den Haag, dat in 1952 voor het eerst Monets waterlelies presenteert als volwaardige meesterwerken, kentert dit beeld. Inmiddels is dit werk uitgegroeid tot Monets meest geliefde handelsmerk. Deze rijk geïllustreerde publicatie richt zich op de periode die Monet doorbrengt in Giverny en op de totstandkoming van zijn laatste meesterwerk. Daarnaast wordt de bijzondere waarderingsgeschiedenis van Monets waterlelies belicht. Met tekstbijdragen van Frouke van Dijke, Astrid Goubert, Marianne Mathieu en Benno Tempel.