In Smeltende sneeuw beschrijft Leo Pauw hoe zijn drie tachtigjarige buren samen het hooi binnenhaalden, vlak voordat de oude vete tussen hen weer los zou barsten, hoe twee Friese paarden in zijn Franse leven kwamen, hoe hij boer werd en toch geen terrein kon kopen en hoe de Jehova-getuigen hem zelfs daar wisten te vinden. Het leven in een tweede huis in Frankrijk is in het begin een sprookje: de bevers in het meer, de wielewalen in het bos, de boommarter op zolder en de slang in de kelder. Maar langzamerhand ga je deel uitmaken van de gemeenschap. En zo komen de medebewoners in beeld, al zijn het er niet meer dan tien. In dit boek vormen zij de hoofdpersonen.
Als columnist van Maison en France bezong Pauw jarenlang zijn liefde voor de Limousin. Smeltende sneeuw is een vervolg op het positief ontvangen Verstilde tijd, waarin de auteur voor de eerste keer in korte verhalen de onthaaste sfeer op het Franse platteland schetste. Over Verstilde tijd: ‘Pauw hanteert in zijn schetsen een prettige stijl met verfijnde esprit en korte zinnen, waardoor de verhalen, ondanks dat de klok in de Limousin wat langzamer tikt, toch een aangename vaart blijven houden.’ – En Route
