Door Bettina Grissen van bettinaschrijft.blogspot.com.
Recensie
Twee zussen, samen geboren in een klein dorp in de bergen van Nice. Hun vader, een herder, is al overleden voor hun geboorte, hun moeder alleen achterlatend tussen de schapen.
Twee zussen die vanaf hun geboorte hun eigen bestemming hadden, de een mooi en een bron van vreugde voor hun moeder, de ander een rampzalige brenger van dood. Felicite en Agonie had hun moeder hen genoemd, en zo verliepen hun levens ook, want dat was hun bestemming.
Felicite had witte haren, maar behalve dat uitzonderlijke punt was ze vrij normaal en daardoor kon ze een relatief normale jeugd doorbrengen, en ging zij bijvoorbeeld naar school en later naar het lyceum in Nice.
Meer dan veertig jaar later is Felicite nog altijd in Nice, want ze is nooit teruggekeerd naar het dorp. Felicite is een soort privé-detective is voor geesten. Als iemand sterft midden in een zin, in een onafgemaakt gesprek, dan wordt het lastig om over te gaan en blijft iemand hangen. Zo iemand blijft een geest, en Felicite heeft de vaardigheden om zo iemand te zien en te spreken. Dat doet ze niet helemaal zelf, maar ze gebruikt hiervoor de verschillende theeën die ze verzamelt en droogt. Felicite is een theeoloog.
Agonie, door de vroedvrouw trouwens als Egonia in het gemeenteregister is ingeschreven, was weliswaar mooier dan haar zuster, maar bij elk woord dat ze spreekt vallen er insecten uit haar mond, en alles dat ze aanraakt, gaat kapot. Haar moeder negeert haar zoveel mogelijk en op een gegeven moment kiest Egonia ervoor om het uiterlijk van een heks aan te nemen. Als iedereen er toch al vanuit gaat dat ze een heks is, dan kan ze er net zo goed als eentje uitzien. Ook zij trekt weg uit het dorp, om zich ergens in de bossen, hoog in de bergen, volkomen af te zonderen.
Meer dan dertig jaar is er geen contact tussen de zussen, maar als hun moeder sterft, moeten Felicite en Egonia elkaar weer zien en spreken, want er zijn nog heel wat onafgemaakte zaken. Het blijkt dat hun moeder een heel vreemde voorgeschiedenis had, waar zij beiden niets van wisten. Waar ging hun moeder elk jaar enkele weken naar toe? Wat kunnen de geesten van hun grootouders hun vertellen? Kunnen ze de geest van hun moeder vinden om erachter te komen wat er is gebeurd?
Tijdens hun zoektocht die niet heel gemakkelijk gaat, moeten Felicite en Egonia met elkaar zien om te gaan, iets dat al helemaal niet gemakkelijk gaat. Er is veel gebeurd en er is veel onuitgesproken, maar de vraag is natuurlijk of de tegenstellingen tussen hen wel zo groot zijn als altijd werd gezegd, en vooral, of hun bestemmingen wel zo definitief zijn als altijd werd gedacht.
Thee voor de geesten is een vreemd boek, ik weet niet helemaal in welk genre ik het moet plaatsen. Misschien een soort fantastisch duister sprookje? Ik vond het in ieder geval een fascinerend verhaal, dat moeiteloos de wereld van geesten, heksen en vreemde gebeurtenissen in afgelegen dorpen tot leven bracht.
Ik begon helemaal blanco aan dit boek, ik had geen idee wat ik kon verwachten, maar ik heb ervan genoten. Je moet alle vooropgezette ideeën en je ongeloof laten gaan en dit verhaal over je laten komen.
Het verhaal wordt verteld door de stadsarchivaris die is uitgestuurd om de geschiedenis van een verlaten dorp op te tekenen, maar met heel wat meer thuiskomt. Een verhaal vol bijzondere wendingen, droge terzijdes, excentrieke personages (zowel dood als levend) en fantastische beelden zoals de kudde theepotten die boos op zoek gaat naar een nieuwe eigenaar nadat Felicite hen gebruikt heeft om regen op te vangen dat door het dak kwam.
Sommige beschrijvingen en sommige beelden die worden opgeroepen zijn gruwelijk, maar passend binnen het sprookje, waarin tenslotte niet altijd alles alleen maar rozengeur en maneschijn is. De zoektocht naar hun moeder is uiteindelijk ook een zoektocht naar henzelf en zowel Felicite als Egonia beseffen dat ze kunnen groeien en veranderen.
Chris Vuklisevic is een schrijfster met een bijzondere schrijfstijl en heeft met Thee voor de geesten een zeer origineel verhaal geschreven. Ik ben benieuwd of er nog meer van haar zal verschijnen, want ik wil meer van haar lezen.
Originele Franse titel: Du the pour les fantomes (2023)
Nederlandse vertaling: Mariella Manfre